Schoolleven

Louis Morichar, een echte kopman

Louis Morichar begon op zeer jonge leeftijd aan zijn professionele carrière met wat er nodig is om te slagen: jeugdig enthousiasme, het geloof in de democratie en een welsprekendheid die de menigte aansprak. De balie en het bestuur zouden al zijn tijd in beslag nemen.

Aanvankelijk stond hij aan het hoofd van een advocatenkantoor, dat werd geleid door een team van medewerkers en bedienden maar in 1886 werd hij op 27-jarige leeftijd het jongste gemeenteraadslid ooit.

In 1893 werd hij benoemd als schepen, bevoegd voor het beheer van de gemeentelijke ontvangsten. In die hoedanigheid diende hij het ontwerp van lening in, waardoor de transformatie van de wijk Zuiden in Sint-Gillis, met helemaal centraal het stadhuis, mogelijk werd.

[Portret van Louis Morichar, g.d. Iconografische verzameling, Gemeentearchieven van Sint-Gillis]

 

Hoewel hij tot de burgerij behoorde, was hij één van de belangrijkste architecten van de verkiezing van de eerste socialistische schepen in de Brusselse agglomeratie en ook een hevig voorvechter van politieke rechten voor de arbeidersklasse en van de opkomst van de democratie. In datzelfde jaar werd hij benoemd tot schepen van Openbaar onderwijs en Schone kunsten. Een van zijn eerste beleidsdaden was het toekennen van een royaal loon aan de onderwijzers in Sint-Gillis. Het werk dat hij vervolgens zou verzetten, was indrukwekkend. Vanuit zijn functie zou hij zich tegenover iedereen daadkrachtig, rechtvaardig en als een man met het hart op de juiste plaats opstellen. Het fysieke welzijn van de leerlingen was voor hem een constante bekommernis en hij vroeg de gemeenteraad daarom, ruime en goed verluchte scholen in te richten met veel lichtinval, waar het aangenaam les volgen was. Hij introduceerde de eerste kledingbedelingen en schoolkantines, en maakte zwemlessen in de hogere klassen van de basisscholen en de lessen lichamelijke opvoeding en ademhalingsgymnastiek verplicht. Daarnaast voerde hij de gezondheidsinspectie van de scholen en de pedotechnische raadplegingen in, bedoeld om ouders te voorzien van advies op vlak van hygiëne. Er kwamen ook cursussen voor volwassenen en gratis lessen, zodat iedereen zijn kennis kon consolideren en verdiepen. Verder maakte hij werk van kinderdagverblijven, avondlessen, vakantiecursussen, een nijverheidsschool, een muziekschool, een atheneum, een lyceum en een tekenacademie. Voor die laatste heeft hij altijd betreurd niet voldoende te hebben gedaan. Een van de meest opvallende vernieuwingen was de invoering van het vierde niveau met zijn onmisbare aanvulling, met name een leeratelier voor meisjes en jongens, en de oprichting van het “Fonds voor de meest begaafden”, dat door andere gemeenten werd overgenomen.

[Omslag van Pourquoi Pas ?, 15 juni 1911. Iconografische verzameling, Gemeentearchieven van Sint-Gillis]

 

Door die briljante carrière kon hij rekenen op heel wat eerbetuigingen van de Sint-Gillenaren en van politici, die bij verschillende gelegenheden jubileumfeesten voor hem organiseerden. In 1911 werd ter ere van de vijfentwintigste verjaardag van zijn gemeentelijke functies, met veel pracht en praal een administratief jubileum aan hem opgedragen. En ook in 1920 kreeg hij ter gelegenheid van zijn pensionering, een warm eerbetoon. Acht jaar later was de herdenking van de invoering van een aanvullende vorming, de zogenaamde “4e graad”, het hoogtepunt van een opeenvolging van vieringen gewijd aan een man die zich altijd met lichaam en ziel voor zijn projecten heeft ingezet.

[25 jarig jubileum van Louis Morichar, 1911. Iconografische verzameling, Gemeentearchieven van Sint-Gillis]

 

Louis Morichar trad ook het gemeentelijke pantheon binnen. Zijn borstbeeld kreeg een plaats op de eerste verdieping van het stadhuis en hij gaf uiteindelijk zijn naam een het voormalige Parmaplein, als eerbetoon aan de diensten die hij vijfentwintig jaar lang aan het onderwijs heeft bewezen.

Louis Morichar nam welverdiend verlof en maakte plaats voor Arthur Diderich. Hij stierf in 1939, een jaar na de inhuldiging van de school La Roseraie, tijdens dewelke hij een laatste toespraak hield.

 

© Gemeentelijke administratie Sint-Gillis

Laisser un commentaire