Aan de Waterlosesteenweg nr. 71, vlakbij het Sint-Gillisvoorplein, opende bioscoop Bristol in 1920 zijn deuren voor het publiek. Wie kon of kan er zich voorstellen dat er achter de huidige gevel van de supermarkt Match, ooit een donkere zaal met een capaciteit van 1300 personen was ingericht? Charles De Wys alvast wel. Als architect van verschillende gebouwen in Sint-Gillis veranderde hij de ruimte van de overdekte markt uit 1888 in een bioscoop, waarvan de voorgevel in beaux-artsstijl aan de kant van de Waterlosesteenweg wat doet denken aan zijn mislukte project van de Cinéma-Royal op de hoek van diezelfde steenweg en de Munthofstraat. De interbellum-esthetiek ervan, zoals blijkt uit de plannen van de bioscoop, is van een grote ornamentele rijkdom.
[Plannen van bouwaanvraag, Archief van Stedenbouwkundige van Sint-Gillis, 1919.]
In de loop der jaren werden verschillende moderniseringswerken uitgevoerd maar nooit zou deze bioscoopzaal zijn oorspronkelijke identiteit verliezen, net zoals vele andere bioscopen uit die tijd. De Bristol zou altijd de Bristol blijven.
Met ietwat vertraging werd in 1936 in deze zaal de eerste geluidsfilm vertoond, wat gepaard ging met een aanpassing van de binneninrichting. Het gebruik van nieuwe materialen zorgde meteen ook voor een betere akoestiek. De zaal werd toen gemoderniseerd om de bezoekers een “aangenaam ruimtegevoel” te geven. Daarvoor werd het balkon met een derde verkleind en verdwenen de laterale en bovenste galerijen. Ook driehonderd zitjes moesten wijken. De interieurdecoratie bleef sober. Dit deed er echter weinig toe, de gevel deed zijn werk. Opvallende elementen moesten de aandacht van de voorbijganger trekken en daarvoor waren alle middelen goed: een gevelbreedte van 14 meter, drie dubbele toegangsdeuren met daarboven een reclamebord en fluorescentielampen over de gehele breedte van de ingang.
[Gevel van de Bristol, g.d.]
Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog was de bioscoop uitgegroeid tot een belangrijke populaire kunstvorm en trekpleister voor de grote massa, die op zoek was naar dromen en vermaak. Films waren hier te zien, twee tot drie weken na de vertoning ervan in het stadscentrum. Ook al was de programmering niet altijd van hoogstaande kwaliteit, toch was het een groot succes.
Na de oorlog breidde de Bristol zijn capaciteit uit met 115 plaatsen en werden matinees voor kinderen georganiseerd: twee kinderfilms voor de prijs van één met tijdens de pauze een frisco. Spektakel verzekerd, zowel op het doek als in de zaal. Naast deze knotsgekke voorstellingen, waren er uiteraard ook de niet te missen Hitchcocks en de Hollywood- of exotische films, tot de Bristol in 1972 zijn deuren sloot.
Van deze droomfabriek resten vandaag enkel nog de zaal met balkon, de zuilen en grote ramen, onder het driehoekige fronton van de voorgevel. Er is veel verbeelding nodig om op basis van die enkele elementen, het toenmalige gebouw gewijd aan de zevende kunst voor te stellen, of om gewoon je eigen scenario te schrijven met de overblijfselen van de oude bioscoop als enige bron van inspiratie.
Referenties:
Le 7ème Art a cent ans…mais que sont nos cinés saint-gillois devenus? van Jacques Pierret, Verantwoordelijke uitgever: Patrick Debouverie, schepen. Syndicat d’initiative de Saint-Gilles: Fernand Bernierstraat, 40 -1060 Brussel, D/1997/7855/1
Inventaris Bouwkundig Erfgoed van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest
© Gemeentelijke administratie van Sint-Gillis
